Opuściłem własny chwiejny domek na ludzkiej nóżce.

Rozpostarłem ramiona wzdłuż życia, czując

poroztopową młodość.

Przeszłość przyciemniała, przyszłość stała

się fikcją, a oczy świat(ł)em.

Szłaś po drugiej stronie, prowadząc

swój smutek i brak

moich wątpliwości.

Twoje braki podążały orlego.

Zamknąłem cię głęboko w powiekach.

Nic, co chwiejne, nie jest mi obce.