Największy czarodziej zebrał wreszcie wszystkie potrzebne składniki do stworzenia człowieka idealnego. Rozpalił ogień w piecu, podgrzał substancje i czekał.

– No, mój doskonały Frenkenstein właśnie powstanie – powiedział.

Nowa praca postępowała. Ulepił więc z gliny kształt człowieka, polał poranną rosą i krwią ropuchy, a następnie machnął pałeczką. Zadymiło, poszumiało i zakipiało. W obłoku zaczął się ruszać jakiś kształt. Kwadrans później powstał z prochu człowiek doskonały. Bez skazy.

– Witaj, mój idealny – powiedział czarodziej.

– Witaj stwórco, jestem tu, ale mnie nie ma.

– Jak to nie ma, przecież widzę.

– A zerknij w lustro, czy mnie widzisz?

Czarodziej wykonał polecenie. W zwierciadle nie było nic oprócz odbicia komnaty.

– Ale co to znaczy? – spytał czarodziej.

– To, że twój plan nie mógł się powieść z samego założenia.

– Ale widzę cię. Jesteś wampirem?

– Nie. Zerknij na zegarek.

Czarodziej spojrzał. Wskazówki stały w miejscu.

– Ale dlaczego, o co chodzi? – spytał czarodziej.

– Jestem postacią istniejącą poza czasem. I poza rzeczywistością.

– Ale glina, odczynniki, magia!

– To wszystko na nic. Nigdy nie osiągniesz celu.

– Ale moje założenia! Moja praca!

– To nic, będę w twojej głowie. Ilekroć o mnie pomyślisz, będziesz miał do czego dążyć.

– Ale to wszystko bez sensu – powiedział czarodziej. – Moja praca jest bez sensu.

– Nie jest. Nigdy starania nie są bez sensu.

W tym momencie dym opanował całą izbę, a zegar wybił północ.

Znikło wszystko tak, jak się pojawiło.

Z garażu rozległo się miauczenie kota.